ورتیگو یک نوع سرگیجه ای می باشد که در آن احساس می کنید خودتان می چرخید یا محیط اطرافتان می چرخد.

این شرایط در اغلب مواقع به دلیل اختلال سیستم دهلیزی پیرامونی به وجود می آید و در تمامی گروه های سنی اتفاق می افتد، هر چند که میزان شیوع آن در زنان بیشتر است.

این اختلال در برخی مواقع به عنوان ورتیگو پوزیسیونی پاراکسیمال خفیف[۱] (BPPV) شناخته می شود که به معنای ایجاد سرگیجه در حین تغییر پوزیشن می باشد.

با این وجود، این اختلال می تواند نشان دهنده یک سری شرایط و مشکلات دیگری هم باشد؛ بنابراین در صورت وجود داشتن ورتیگو باید به پزشک مراجعه کنید.

بررسی کردن علائم ورتیگو

۱٫ مراقب بودن نسبت به سرگیجه و احساس عدم تعادل

علائم اصلی مربوط به ورتیگو شامل سرگیجه و احساس عدم تعادل می باشند.

در صورتیکه احساس کنید خودتان می چرخید یا محیط اطرافتان می چرخد، در این صورت ورتیگو خواهید داشت.

احساس افتادن یا عدم توانایی برای حفظ تعادل  هم نشان دهنده ورتیگو می باشند.

ممکن است این علائم از طریق التهاب عصب های جمجمه ای دهلیزی ایجاد شوند؛ به همین دلیل مراجعه به پزشک و صورت دادن یک تشخیص قطعی اهمیت زیادی دارد.

۲٫ مشخص کنید که آیا سرگیجه تان به دلیل حرکت دادن سرتان ایجاد شده است.

در اغلب مواقع تغییر دادن موقعیت سر می تواند منجر به افزایش علائم سرگیجه و ورتیگو شود.

فعالیت های روزمره، همانند دراز کشیدن، غلت خوردن روی تخت و کج نگه داشتن سر می توانند منجر به ایجاد سرگیجه خفیف یا تهوع شوند.

• اصلی ترین علت ایجاد این نوع سرگیجه پوزیسیونی رایج عبارت از ورتیگو پوزیسیونی پاراکسیمال خفیف (BPPV) می باشد.

۳٫ مراقب بودن نسبت به تهوع و استفراغ.

احساس لرزان بودن می تواند منجر به ایجاد تهوع در شما شود. در نهایت این شرایط می تواند به استفراغ شما منتهی شود. در صورتیکه علاوه بر سرگیجه این علائم را هم مشاهده کنید، احتمالا ورتیگو خواهید داشت.

۴٫ مراقب بودن نسبت به بی حسی، ضعف یا صحبت کردن سریع و نامفهوم.

در صورتیکه بخشی از بدن شما بی حس باشد یا احساس ضعف کند، یا اینکه در حین راه رفتن علائم ورتیگو را داشته باشید، ممکن است به نوع جدیدی از ورتیگو مبتلا باشید.

همچنین باید نسبت به تند و نامفهوم صحبت کردن خودتان هم هوشیار باشید؛ این نوع صحبت کردن می تواند نشان دهنده سکته یا حمله کم خونی گذرا باشد.

۵٫ بررسی کنید که آیا علائم شما به صورت مکرر بوجود می آیند.

در صورتیکه شما در اغلب مواقع این علائم را تجربه کنید، به جای اینکه هر چند وقت یک بار این علائم صورت بگیرند، احتمالا ورتیگو خواهید داشت.

در صورتیکه سرگیجه، تهوع، استفراغ، عدم توازن و عدم شنوایی به صورت مکرر در شما وجود داشته باشد، ممکن است به بیماری منیر[۲] دچار شده باشید.

• سایر علائم مربوط به این بیماری شامل سوت کشیدن گوش یا احساس پربودن گوش هایتان می باشد. در صورتیکه هر یک از این علائم در شما وجود داشته باشند، باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید.

بخش دو – مراجعه به پزشک برای ورتیگو

۱٫ علائم خودتان را در یک جایی بنویسید.

نوشتن علائم موجود می تواند یک مورد مفیدی در طول زمان باشد، چرا که از این طریق می توانید برای صحبت کردن با پزشکتان آماده شوید.

برای مثال، مواقعی که این علائم شدید می شوند و تعداد دفعاتی که این علائم صورت می گیرند را در یک جایی بنویسید. در این صورت زمان مراجعه به پزشک را فراموش نخواهید کرد.

• همچنین باید تمامی علائم مکرر، همانند سوت کشیدن گوش یا مشکلات شنوایی را یادداشت کنید.

۲٫ یک قرار ملاقاتی را برای مراجعه به پزشک عمومی تان مشخص کنید.

هر چند که ورتیگو در اغلب مواقع خطرات جدی را برای زندگی فرد ایجاد نمی کند، ولی شما همچنان باید به پزشک مراجعه کنید.

در این صورت پزشکتان می تواند مشخص کند که آیا ورتیگو شما ملایم می باشد یا اینکه یک شرایط دیگری دارید.

۳٫ انتظار یک آزمایش فیزیکی را داشته باشید.

معمولا پزشک ها کار خودشان را از طریق انجام دادن یک آزمایش فیزیکی شروع می کنند. برای مثال، تا زمانی که حس توازن شما در گوش درونی تان تنظیم شود، ممکن است پزشکتان داخل گوش شما را بررسی کنید.

همچنین ممکن است پزشکتان برای مشخص شدن دلیل بروز این علائم از شما بخواهد که دراز بکشید یا بایستید یا اینکه وضعیت حرکت چشم شما را بررسی کنید.

۴٫ در صورتیکه ورتیگو شما همراه با یک سری علائم دیگری بروز کند، به اوژانس مراجعه کنید.

ورتیگو یک دلیل خوبی برای مراجعه سریع به پزشک می باشد، ولی در صورتیکه ورتیگو همراه با یک سری علائم دیگری، همانند سردرد شدید یا متفاوت، تب، دو بینی، ضعف پاها، مشکل داشتن در پیاده روی، صحبت کردن سریع و نامفهوم یا ضعف در تلفظ کلمات بروز پیدا کند، باید به اوژانس مراجعه کنید.

• سایر علائمی که در حین بروز آنها باید به اوژانس مراجعه کنید عبارتند از مشکل داشتن در صحبت کردن، سوزش داشتن، بی حس بودن یا ضعف بینایی.

بخش سه – بررسی کردن علت های موجود

۱٫ آماده بودن برای آزمایش کردن حرکت چشم.

دو آزمایشی که معمولا برای بررسی حرکت چشم مورد استفاده قرار می گیرند شامل الکترو انسفالوگرافی[۳] (ENG) و ویدئو نیستاگموگرافی[۴] (VNG) می باشند.

در ENG از الکترود ها استفاده می شود و در VNG از دوربین های ریز استفاده می شود. این آزمون در حین استفاده از هوا یا آب برای تحریک اندام هایی که تعادل شما را حفظ می کنند، حرکت چشم های شما را بررسی می کند.

در حین انجام دادن ENG، تکنسین یا پزشک به منظور بررسی حرکت چشم شما از یک سری الکترودها استفاده خواهد کرد. در روش VNG از عینک های محافظ خاصی استفاده می شود.

پزشکتان حرکت های غیرارادی چشم هایتان را بررسی می کند.

در صورتی که چشمتان دارای حرکت های غیرارادی باشد، ممکن است اندام هایی از بدنتان دچار اختلال شوند که در حفظ توازن یا تعادل شما نقش مهمی دارند.

۲٫ انتظار صورت گرفتن آزمایش های مربوط به دیدن را داشته باشید.

همچنین این امکان وجود دارد که پزشکتان یک سری آزمایش های مربوط به دیدن، همانند MRI را انجام دهد.

پزشکتان در این آزمایش بدن شما را اسکن خواهد کرد تا همه عواملی که می توانند در ایجاد این مشکلات نقش داشته باشند را مشخص کند.

• برای مثال یک تومور مغزی خوش خیم می تواند منجر به ایجاد ورتیگو شود.

۳٫ انجام دادن آزمایش تایپوگرافی[۵] (فن بیان و تعریف چیزی به صورت علائم و نشانه های رمزی).

این آزمایش به منظور بررسی مشکلات مربوط به توازن شما طراحی شده است.

این آزمایش نحوه استفاه شما از گوش درونی، پاها و چشم ها را برای حفظ توازن و جاهایی که ممکن است مشکل داشته باشید را مشخص می کند.

در نهایت این اطلاعات می توانند برای بهبود ورتیگو شما مورد استفاده قرار داده شوند.

۴٫ از یک متخصص گوش، حلق و بینی (ENT) بخواهید که آزمایش از دست دادن شنوایی را انجام دهد.

در صورتیکه شما یک مشکل گوشی، همانند از دست دادن شنوایی یا سوت کشیدن گوشتان را تجربه کنید، در این صورت باید به یک متخصص مراجعه کنید.

معمولا متخصص ENT با استفاده از یک آزمایش شنوایی سنجی وضعیت شنوایی فرد مراجعه کننده را بررس می کند و همچنین انسداد ها یا عفونت های موجود در گوش این فرد را بررسی می کند.

توصیه ها:

رایجترین روش درمان مورد استفاده برای BPPV عبارت از تغییر موقعیت کانالیث [۶] می باشد. این روش درمان شامل تغییر موقعیت سر خودتان با استفاده از حرکت دادن های آرام می باشد.

پزشکتان این تکنیک های را به شما آموزش خواهد داد و شما این تمرین ها را در خانه تان انجام خواهید داد.

ایده موجود عبارت از قرار دادن یک سری ذرات ریز در گوشتان می باشد به نحوی که منجر به بهم خوردن تعادل شما نشوند. این روش درمان می تواند تا ۲ ماه به طول بکشد.

روش جراحی یک روش درمان دیگری می باشد که در دسترستان قرار دارد ولی پزشکان در موارد محدودی این روش را توصیه می کنند.

معمولا این روش در صورتی توصیه می شود که روش تغییر موقعیت کانالیث موثر نباشد. در این روش درمان، پزشکتان گوش درونی تان را مسدود خواهد کرد تا سرگیجه های بیشتری در شما ایجاد نشود.

در صورتیکه التهاب عصبی دهلیزی در شما تشخیص داده شود، پزشکتان می تواند با استفاده از داروهای ضد هیستامین، داروهای ضد تهوع و ضد استفراغ یا بنزودیازپاین ها[۷]، علائم موجود در شما را درمان کند.

همچنین ممکن است در طول ۱۴ روز از هر ماه، استروئیدها[۸] (هورمون های تاثیرگذار بر رشد اندام های جنسی) مورد استفاده قرار داده شوند.

متخصص مغز و اعصاب خوب را در سایت ای طب جستجو کنید.

نویسنده:  Luba Lee, FNP – BC, MS، به روز رسانی شده در: ۲۹ مارچ ۲۰۱۹ , ترجمه : مشاور کو

---

[۱] Benign Paroxysmal Positional Vertigo

[۲] Meniere Disease

[۳] Electroencephalography

[۴] videonystagmography

[۵] Typography

[۶] Canalith repositioning

[۷] Benzodiazepines

[۸] Steroids