در صورتیکه اعضای خانواده هیچ نوع مراقبتی از خودشان نداشته باشند، یک شرایط سختی پیش خواهد آمد.

ممکن است که پدر (یا مادر) مسن شما یا برادر (یا خواهر) شما دچار اعتیاد باشد یا یک سری مشکلات سلامت روانی داشته باشد، یا یکی از خویشاوندان یا اعضای خانواده شما دارای یک نوع بیماری باشد.

نکته مهمی که در این شرایط برای شما و خانواده تان وجود دارد، عبارت از پیدا کردن یک سری روش های مناسب برای تشویق این افراد به منظور داشتن یک سری انتخاب های مناسب و در عین حال محافظت از خودتان است.

هر چند که شما نمی توانید هیچ فردی را مجبور کنید که از خودش دفاع کند، ولی یک سری مواردی وجود دارند که شما می توانید برای کمک به این فرد انجام دهید تا بتواند به صورت بهتری از خودش مراقبت کند.

بخش یک – ارتباط برقرار کردن با یک خویشاوند مقاومت کننده و لجوج

۱٫ قبل از هر کاری نگرانی های خودتان را مشخص کنید.

در اغلب مواقع به سختی می توانیم تفکرات مناسبی در حین بحث های مهم داشته باشیم و در عین حال نمی خواهیم یک موردی را بیان کنیم که منظور واقعی مان نیست.

شما می توانید یک نامه فرضی به خویشاوندان خودتان بنویسید و در آن نگرانی های خودتان را بیان کنید.

بعد از آن این نامه را بخوانید و خودتان را به جای خویشاوندتان فرض کنید. این کار به شما کمک خواهد کرد تا نگرانی های خودتان را به صورت موثری مطرح کنید.

سعی کنید که ایرادات و مخالفت هایی که خویشاوندتان می تواند بیان کند را هم در نظر بگیرید.

در مقابل این اعتراضات یک سری واکنش های احترام آمیز و متفکرانه ای داشته باشید.

همچنین دلایل مربوط به تاثیر منفی رفتار این فرد از خانواده را بر روی سایر افراد، از جمله خودتان، بیان کنید.

نگرانی های خودتان را با یک فرد ثالث مورد اعتماد در میان بگذارید.

سعی نکنید که بحث های تکراری داشته باشید، ولی در رابطه با مواردی که می خواهید بیان کنید و مواردی که امیدوارید به دست بیاورید، کاملا صریح و قاطع باشید.

۲٫ این بحث را در یک موقعیت کاملا آرام و بدون استرس انجام دهید.

شما باید در مورد نگرانی های خودتان با خویشاوندانتان صحبت کنید، ولی باید این کار را به نحوی انجام دهید که شانس موفقیت شما را به سطح حداکثری برساند.

در صورتیکه از قبل یک برنامه ریزی مناسبی در مورد این بحث داشته باشید، بدون ایجاد شرایط بدتر در رابطه خودتان، نگرانی های خودتان را بیان خواهید کرد.

از قبل یک برنامه ریزی مناسبی برای بحث خودتان داشته باشید. منتظر نمانید که یک شرایط بحرانی ایجاد شود و شما را اذیت کند.

خویشاوندتان را مطلع کنید که می خواهید یک صحبت جدی با وی داشته باشید.

سعی نکنید که یک بحث سنگینی با خویشاوندتان داشته باشید. به جای این کار به این فرد اجازه دهید که خودش را برای بحث آماده کند.

یک مکان مناسب و راحتی را برای بحث کردن در نظر بگیرید. برای مثال در صورتیکه خویشاوندتان را به ناهار خوردن در بیرون از خانه دعوت کنید، می توانید منظور خودتان را به صورت مناسبی بیان کنید.

از بحث کردن در مکان هایی که منجر به ایجاد مشکلاتی می شوند، اجتناب کنید؛

برای مثال، در حین قرار گرفتن در شرایط روحی نامناسب در رابطه با مشکل مورد نظرتان بحث نکنید (ترجمه متن اصلی در این بخش: در حین مشروب خوردن در میخانه، در مورد مشکلات موجود صحبت نکنید. )

۳٫ از خویشاوندتان بپرسید که چه عاملی باعث می شود تا از خودش مراقبت نکند.

آن چیزی که شما به عنوان لجاجت در نظر می گیرید، ممکن است یک نوع پوششی بر روی عواطف یا مشکلات مختلف باشد.

شما باید سوالات خودتان را با دقت خاصی طراحی و بیان کنید. شما می خواهید این پیام را به خویشاوندتان انتقال دهید که علاقمند هستید تا جوابش را بشنوید.

علاوه بر این، نمی خواهید سوال خودتان را به نحوی مطرح کنید که یک نوع سرزنش یا فشار به نظر برسد.

برای مثال، شما می توانید بگویید که “من مطلع هستم که نمی توانیم در مورد این مسئله به توافق برسیم، ولی من می خواهم که شناخت بیشتری در مورد دیدگاه شما به دست بیاورم.

” یا می توانید بپرسید که “چه مواردی باعث می شوند که در مورد مراجعه به پزشک ترس داشته باشید؟”

سعی نکنید که در حین سوال پرسیدن یک نوع قضاوتی داشته باشید. برای مثال، این سوال را نپرسید که “چرا از خوردن غذای سالم و مناسب امتناع می کنید؟”

به جای آن این سوال را مطرح کنید: “من می خواهم شناخت بیشتری در مورد تصمیمات شما در رابطه با غذای بهتر به دست بیاورم. آیا می توانید بیشتر توضیح بدهید؟”

برخی از افراد به دلیل نیاز داشتن به کمک، عصبانی می شوند یا در مورد تحمیل کردن شرایط خودشان بر روی سایر افراد، یک نوع احساس گناه پیدا می کنند.

ممکن است که سایر افراد در مورد شرایط خودشان احساس ترس بکنند و سعی کنند که از طریق ایجاد مسولیت زیاد برای خویشاوندان در مورد مراقبت از خودشان، در یک شرایط مطمئنی قرار بگیرند.

شاید این افراد تنها باشند و عدم مراقبت از خودشان را به عنوان یک روشی برای جلب توجه شما در نظر داشته باشند.

۴٫ بدون هیچ نوع قضاوتی به صحبت های این افراد گوش دهید و به آنها پاسخ دهید.

اجازه دهید که این خویشاوندتان صحبت های خودش را بیان کند و سعی نکنید که در صحبت های این فرد اختلال ایجاد کنید یا یک سری راه حل هایی بیان کنید.

هر چند که صحبت های این خویشاوندتان می تواند منجر به ایجاد احساسات متفاوتی در شما شود، ولی سعی نکنید که همه آنها را به صورت یک دفعه ای بیان کنید.

واکنش نشان دادن همراه با عصبانیت و تنفر منجر به ایجاد شرایط وخیم تری خواهد شد. به جای این کار سعی کنید که از روش گوش دادن بدون قضاوت استفاده کنید.

خودتان را به جای این خویشاوندتان بگذارید. به حرف هایی که وی در مورد شرایط خودش می زند گوش دهید و سعی کنید که نسبت به این فرد همدلی داشته باشید.

این موضوع را بپذیرید که احساسات، تشخیص ها و دیدگاه های خویشاوندتان و شما متفاوت از هم می باشند. این مورد کاملا نرمال و عادی است.

صادق باشید. شما هیچگونه نیازی به وانمود کردن این مورد ندارید که فکر می کنید تصمیمات خویشاوندتان یک سری تصمیمات فوق العاده ای هستند.

به جای این کار سعی کنید که خونسرد و صادق باشید. برای مثال شما می توانید بگویید که “من درک می کنم که مصرف دارو برای افسردگی تان منجر به ترسیدن شما می شود.

من با تصمیم شما موافق نیستم، ولی می توانم احساستان را بپذیرم”

۵٫ موارد فیزیکی و عاطفی را اشتباه نگیرید.

نسبت به مشکلات سلامت روانی، از دست دادن حافظه، یا سایر عواملی که باعث می شوند خویشاوند شما برای مراقبت از خودش یا حتی شناخت و یادآوری دلیل مراقبت از خودش با مشکلاتی مواجه شود، با احتیاط عمل کنید.

در صورتیکه یک سری تغییراتی در رفتار خویشاوندتان مشاهده کنید و احساس کنید که ممکن است این فرد به شیدایی یا سایر مشکلات شناختی دچار شود.

در این صورت نیاز خواهید داشت که این خویشاوندتان را به پیش یک متخصص ببرید تا آزمایشات لازم را بر روی این فرد انجام دهد.

این مورد را در نظر داشته باشید که برخی از رفتارها دارای علل فیزیکی هستند. برای مثال، قند خون بالا می تواند باعث شود که خویشاوند دیابتی شما بداخلاق یا گیج شود.

۶٫ در مورد تاثیرات مربوط به تصمیمات خویشاوندتان صحبت کنید.

بر روی تاثیرات منفی تاکید کنید که تصمیمات این فرد بر روی شما، همکارانش یا فرزندانش داشته است.

در صورت امکان از جملاتی استفاده کنید که با “من” شروع می شوند.

برای مثال می توانید بگویید “زمانی که با یک حالت نامناسبی (مستی) وارد خانه شدید، احساس کردم که بچه های شما ترسیدند و نگران شدند.

” یا “زمانی که می خواهم مناسب بودن وضعیت شما را بررسی کنم، دچار یک نوع سردرگمی می شود.”

۷٫ مکالمه را با یک یادداشت یا یک حرف مثبت تمام کنید.

حتی در صورتیکه نتوانید در طول مکالمه به تمامی اهداف خودتان دست پیدا کنید، سعی کنید این مکالمه را با گفتن یک موردی خاتمه دهید که نشان دهنده ارزشمند بودن طرف مقابل برای شما باشد.

این فرد را مطلع کنید که این رابطه برای شما اهمیت زیادی دارد. از این فرد به خاطر اینکه یک بحث صادقانه ای با شما داشته است، قدردانی کنید.

این مورد نشان دهنده موفقیت آمیز بودن مکالمه نمی باشد، ولی نشان دهنده ادامه دار بودن فرآیند مربوط به ایجاد یک رابطه قابل اعتماد است.

۸٫ از افراد دیگری درخواست کنید که با خویشاوند شما صحبت کنند.

یک خویشاوند، دوست یا شخص مورد اعتماد دیگری از جامعه می تواند یک تاثیری بر روی خویشاوند شما داشته باشد که شما خودتان هیچ وقت نمی توانید این تاثیر را داشته باشید.

علاوه بر این، شنیدن یک پیام مشابه از بیش از یک نفر می تواند به خویشاوند شما کمک کند تا جدی و حاد بودن شرایطش را درک کند.

برای مثال، شما می توانید از یک روحانی یا خاخام بخواهید که با خویشاوندتان صحبت کند.

این افراد می توانند به خویشاوند شما توضیح دهند که چرا عدم مسولیت پذیری یک فرد در مقابل سلامتی و رفاه خودش می تواند برای سایر افراد خانواده مضر باشد.

در صورتی که یکی از خویشاوندان شما دچار اعتیاد باشد، شاید تصمیم بگیرید که مداخله کنید.

شما برای برنامه ریزی کردن در مورد این مداخله باید با یک پزشک یا یک مشاوره مواد مخدر مجاز مشورت کنید.

بخش ۲ – حمایت کردن از خویشاوندتان در صورت گرفتن تصمیم های خوب

۱٫ از تصمیمات مناسب و خوب تعریف و تمجید کنید.

در حین تشویق کردن یک فرد برای داشتن یک سری رفتارهای سالم و مناسب، تقویت های مثبت تاثیر بیشتری در مقایسه با انتقاد کردن خواهد داشت.

کارهای خوبی که این خویشاوندتان در مورد خودش انجام می دهد را در نظر بگیرید و او را به تکرار این کارها تشویق کنید.

برای مثال، شما می توانید بگویید که “من متوجه شدم که شما خیرا با دوستان خودتان به پیاده روی می روید.

این فوق العاده است! من از اینکه می بینم شما از زندگی خودتان لذت می برید و ورزش می کنید، خوشحال می شوم.”

همچنین می توانید یک پیام ساده و حمایت کننده را به این خویشاوندتان بفرستید: “کار امروز شما برای مراجعه به درمان یک کار خوبی بود. من درک می کنم که این کار یک کار ساده ای نبوده است!”

۲٫ رفتار سالم را مدل بندی کنید.

شما نمی توانید یک فردی را مجبور به انجام کاری بکنید، ولی در صورتیکه به این فرد نشان دهید که می خواهید استراحت کنید، تغذیه مناسبی داشته باشید.

در مورد احساسات خودتان صحبت کنید، و به صورت مناسبی حرکت کنید و تنفس بکشید، در این صورت صرف نظر از هر اقدامی که این فرد انجام می دهد، یک احساس مناسبی خواهید داشت.

همچنین شما می توانید الهام بخش این فرد باشید.

۳٫ در مورد شرایط خاص خویشاوندتان اطلاعات بیشتری به دست بیاورید.

در صورتیکه خویشاوند شما از یک مشکل سلامت روانی رنج ببرد، ممکن است الگوهای ارتباطی که در حالت عمومی کاربرد دارند، در مورد این فرد کارایی نداشته باشند.

گروه های حمایتی یا درمانگر یا مشاور خودتان می توانند یک سری توصیه هایی مناسبی را در مورد استراتژیهای ارتباطی مناسب به شما ارائه دهند.

علاوه بر این، مطالعه کردن در مورد شرایط خویشاوندتان می تواند به شما کمک کند تا یک درک بهتری از شرایط این فرد داشته باشید.

۴٫ یک سری فعالیت های مناسبی را به همراه خویشاوندتان انجام دهید.

یک دعوت دوستانه نشان می دهد که شما به این خویشاوندتان ارزش قائل هستید و می خواهید که یک بخشی از زمان خودتان را در کنار این فرد سپری کنید.

علاوه بر این، انجام دادن یک فعالیتی به همراه یکدیگر می تواند رابطه شما را قوی تر کند و با وجود اختلاف نظری که مابین شما در مورد رفتارهای خاص این فرد وجود دارد، یک سری موضوعاتی را برای بحث کردن ایجاد کند.

• برای مثال، رفتن به پیاده روی یا جاگینگ.
• با هم رفتن به کلاس های اروبیک آبی یا یوگا.
• تبدیل کردن ورزش به یک موقعیت اجتماعی به شما کمک خواهد کرد تا مدت زمان تنها بودن خویشاوندتان را کاهش دهید و همچنین از وی حمایت کنید که یک سری تصمیمات خوبی بگیرد.

۵٫ حمایت کردن از خویشاوندتان با استفاده از روش هایی که برای خودتان مناسب باشند.

در حالیکه شما نیاز دارید یک سری محدودیت هایی را برای کارهایی تعیین کنید که برای خویشاوندتان انجام می دهید، ولی این بدان معنی نیست که شما نباید هیچ کاری را برای این فرد انجام دهید.

یک سری از کارهایی که به راحتی می توانید انجام بدهید و منجر به رضایت خویشاوندتان و کمک به وی می شوند را مشخص کنید.

برای مثال، در صورتیکه برای ناهار در کنار این فرد باشید، غذا درست کنید یا یک غذای مناسبی را بخرید.

شما این وظیفه را ندارید که به صورت روزمره غذای خویشاوند دیابتی خودتان را تهیه کنید.

ولی در صورتیکه شما میزبان یک مهمانی باشید و این فرد را هم به مهمانی دعوت کرده باشید، می توانید یک غذای دیابتی مناسبی را برای این فرد تدارک ببینید.

بخش ۳ – مراقبت کردن از خودتان

۱٫ این مورد را در نظر داشته باشید که خود شما هم یک سری نیازهایی دارید.

مراقبت کردن از یک خویشاوند یک وظیفه استرس زایی است.

صرف نظر از انگیزه ها یا شرایطی که دارید، این موضوع را در نظر داشته باشید که متعهد شدن در مورد هر یک از جنبه های مربوط به مراقبت از خویشاوندتان بر روی رفاه و بهزیستی شما تاثیرگذار خواهد بود.

شما نیاز دارید که از خودتان هم مراقبت کنید.

۲٫ سعی کنید الگوهای تفکر منفی خودتان در مورد نقشی که در زندگی خویشاوندتان دارید را تغییر دهید.

یک سری الگوهای فکری وجود دارند که باعث می شوند مراقبان به صورت مناسبی از خودشان محافظت نکنند.

این الگوها بیانگر این است که شما باید به دنبال دریافت حمایت برای خوتان باشید؛ در نتیجه این کار، مراقبت از یک فرد دیگر هیچگونه آسیبی برای شما نخواهد داشت.

برای مثال، ممکن است بر این عقیده باشید که هیچ فرد دیگری نمی تواند به صورت مناسبی از خویشاوند شما مراقبت کند.

در واقع، ممکن است شما در یک نوع چرخه وابستگی قرار بگیرید؛

شاید بر خلاف تصور شما، این فرد در صورت کمک گرفتن از یک فرد دیگر یا مراقبت کردن از خودش بتواند یک وضعیت بهتری داشته باشد.

شاید این تفکر را داشته باشید که اولویت قائل شدن به نیازهای خودتان یک نوع خودپسندی است. در واقع، تامین نیازهای خودتان در مرحله اول یک نوع ضرورت می باشد.

ممکن است که مراقبت کردن به عنوان تنها راه به دست آوردن احترام خانواده به نظر برسد.

۳٫ پیدا کردن گروه های حمایتی مناسبی برای اعضای خانواده تان.

صحبت کردن با سایر افرادی که شرایط مشابهی با شما دارند می تواند برایتان مفید باشد.

AL-Anon یک سازمانی است که برای خویشاوندان افراد دارای مشکلات اعتیاد و مشروب خواری، یک سری حمایت هایی را ارائه می دهد.

انجمن آسیب مغزی همواره یک لیست از سازمان های محلی را تهیه می کند که یک سری حمایت هایی را به اعضای خانواده افراد دارای آسیب های مغزی ارائه می دهند.

۴٫ هیچگونه رفتار بد و منفی نداشته باشید.

این مورد نشان دهنده یک رابطه وابستگی متقابل است. هر چند که این مورد یک وظیفه سختی است، ولی نقش شما عبارت از پیشگیری کردن از خویشاوندتان برای درک کردن پیامدهای منفی مربوط به رفتارش نیست.

شما نباید برای جبران کردن پیامدهای مربوط به تصمیمات نامناسب یا غیرمسولانه این فرد، در زندگی خودتان دچار مشکلاتی شوید.

روابط دارای وابستگی متقابل و توانمند کننده عبارت از یک سری روابط ناپایداری هستند و در نهایت یک آسیب جدی برای شما به دنبال خواهند داشت.

۵٫ محدودیت های مربوط به کارهایی که می توانید انجام دهید را بپذیرید.

در نهایت خویشاوند شما خودش برای زندگیش تصمیم گیری خواهد کرد. پذیرش این موضوع یک مورد سخت ولی ضروری است.

در صورتیکه خویشاوند شما نتواند تصمیمات مناسبی بگیرد، در مورد اختیارات قانونی که دارید از یک پزشک مشورت بگیرید.

احتمالا شما بتوانید قیومت این فرد، وکالت نامه مراقبت سلامتی یا سایر قدرت های قانونی را به دست بیاورید که به شما اجازه دهد به جای این فرد تصمیم گیری کنید.

نویسنده: Tasha Rube, LMSW

به روز رسانی شده در: ۶ سپتامبر ۲۰۱۹ , ترجمه : مشاورکو